Παραολυμπιακοί αγώνες και ανάλυση δύο αθλημάτων
Αρχικά, πρέπει να θαυμάσουμε όλους τους αθλητές για την ψυχική και σωματική τους δύναμη, ειδικότερα όμως τους αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες. Ώρες, μέρες και χρόνια ατελείωτης προπόνησης, όχι μόνο ατομικής αλλά και ομαδικής, απαιτούτνται από τον αθλητή για να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορέσει διαγωνιστεί στους ολυμπιακούς ή αντίστοιχα στους παραολυμπιακούς αγώνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι αθλητές σε αυτήν την περίπτωση είναι νικητές!
Για αρκετά χρόνια τα άτομα με αναπηρία δεν είχαν την ευκαιρία να διαγωνιστούν, έτσι το 1948 στο Στόουκ Mάντεβιλ της Αγγλίας πραγματοποιήθηκαν οι πρώτοι αγώνες για τους αθλητές με αναπηρία. Θεωρητικά όμως οι πρώτοι παραολυμπιακοί αγώνες οργανώθηκαν στην Ρώμη το 1960, όπου οι διαγωνιζόμενοι συμμετείχαν σε 8 αθλήματα, 6 από τα οποία εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων (Τοξοβολία, Κολύμβηση, Ξιφασκία, Καλαθοσφαίριση, Επιτραπέζια Αντισφαίριση, Στίβος). Από τότε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια (πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς) καθώς έχουν εξελιχθεί πλέον στο δεύτερο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός (μετά τους Ολυμπιακούς). Από το 1960, έχουν διοργανωθεί δώδεκα (12) Θερινοί και εννέα (9) Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες.
Ένα από τα θερινά αγωνίσματα είναι η κωπηλασία, η οποία προστέθηκε στο Παραολυμπιακό πρόγραμμα το 2005 διότι θεωρήθηκε άθλημα για άτομα με ή και χωρίς αναπηρία. Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιείται είναι ?προσαρμοσμένος? ώστε να εξυπηρετεί τον αθλητή που το χρησιμοποιεί. Στην προσαρμοσμένη (Adaptive) κωπηλασία, (ή αλλιώς κωπηλασία) οι αθλητές βρίσκονται αντιμέτωποι σε κάποιες δυσκολίες και προκλήσεις. Οι αγωνιζόμενοι σ? αυτήν συχνά έχουν την ανάγκη πρόσθετης βοήθειας πριν από τους αγώνες. Οι εθελοντές είναι αρκετές φορές απαραίτητοι για να μεταφέρουν βάρκες και κουπιά. Όσοι έχουν προβλήματα όρασης μπορεί να χρειαστούν περαιτέρω καθοδήγηση για να εξασφαλιστεί η ασφάλειά τους στον αγώνα. Η ασφάλεια είναι ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί στην προσαρμοσμένη κωπηλασία. Στις κλασικές βάρκες, επειδή τα πόδια του αθλητή είναι δεμένα στα υποπόδια του σκάφους, είναι αναγκαίο να εξασφαλιστεί ότι μπορεί να απελευθερωθεί άμεσα σε περίπτωση που η βάρκα ανατραπεί. Σε σκάφος όμως με σταθερό κάθισμα, είναι πολύ πιο επικίνδυνο για τον κωπηλάτη αν ανατραπεί αφού κάθε αθλητής είναι δεμένος στη θέση του με τρεις ιμάντες (βλ. εικόνα 1)
Από την άλλη μεριά βρίσκεται το δίαθλο, το οποίο αποτελεί χειμερινό άθλημα. Δίαθλο είναι (γενικά) το αθλητικό γεγονός που συμπεριλαμβάνει δύο αθλήματα, στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί τον συνδιασμό σκοποβολής και σκι αντοχής. Το δίαθλο εντάχθηκε για πρώτη φορά στο Παραολυμπιακό πρόγραμμα το 1988. Και στα δύο αγωνίσματα του αθλήματος του διάθλου οι αθλητές κατηγοριοποιούνται ως όρθιοι, καθιστοί και με μερική ή ολική απώλεια όρασης. Σκιέρ με μερική ή ολική απώλεια όρασης χρησιμοποιούν τον ίδιο εξοπλισμό όπως και σκιέρ χωρίς αναπηρία αλλά αγωνίζονται μαζί με έναν οδηγό- συναθλητή, στη σκποβολή χρησιμοποιούν ειδικό ηλεκτρονικό ακουστικό σύστημα (βλ. εικόνα 2). Σκιέρ που αγωνίζονται όρθιοι είναι σκιέρ με κινητική αναπηρία οι οποίοι είναι σε θέση να χρησιμοποιούν τον ίδιο εξοπλισμό με σκιέρ χωρίς αναπηρία (π.χ. αθλητές με ακρωτηριασμό άνω άκρων) (βλ. εικόνα 3). Σκιέρ που αγωνίζονται καθιστοί συνήθως δεν έχουν τη χρήση των ποδιών τους (παραπληγία, τετραπληγία κ.λπ.) και χρησιμοποιούν ένα ειδικό κάθισμα που ονομάζεται sit-ski (ένα ειδικό κάθισμα στο οποίο είναι εφαρμοσμένο ένα ζευγάρι σκι) (βλ. εικόνα 4).
Αξίζει για ακόμα μια φορά να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας προς αυτά τα άτομα, που παρ? όλες τις δυσκολίες που είχαν, δεν τα παράτησαν και αγωνίστηκαν στους παραολυμπιακούς αγώνες. Τα μηνύματα που μας στέλνουν μέσα από αυτή τους την ενέργεια είναι ποικίλα και καλό θα ήταν να τα αναλογιστούμε. Είμαι και είμαστε όλοι περήφανοι για εσάς!
Δήμητρα Θεολόγου, Μαθήτρια της Β? Λυκείου
Πηγές: Βικιπαίδεια- Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή