Προσφυγιά

 γεννήθηκες εδώ, ένα ατάραχο δειλινό – το βλέμμα σου αγνό, τόσο ειρηνικό

αχ να ?ξερες μικρό μου τι σε περιμένει – καλώς όρισες σε μία γη ξενιτεμένη
κυλούσαν οι μέρες ήρεμα κι αργά – για το μέλλον έκανες όνειρα πολλά
έπαιρνες στοργή κι αγάπη κάθε μέρα – σφιχτές αγκαλιές από μάνα και πατέρα
κάθε βράδυ περίμενες να κοιμηθείς – έναν όμορφο μύθο για να ονειρευτείς
μία νύχτα όμως σε ξύπνησαν φωνές – άκουσες κάποιες δυνατές κραυγές
το όνειρο αναγκάστηκες να διακόψεις – και το μύθο δε πρόλαβες να τελειώσεις
κοίταξες ψηλά με τα νεαρά σου μάτια – είδες στον αέρα μία πυκνή θολάδα
στο βλέμμα σου σχηματίστηκε ο τρόμος – την ψυχούλα σου κυρίευε μόνο ο φόβος
το χάραμα πάτησες σε έδαφος ξένο – κουβαλώντας ένα γραφτό πεπρωμένο
θυμάσαι όμως τις τελευταίες εικόνες – θα σε κυνηγούν δυστυχώς για αιώνες
όλα τα λουλούδια στα κόκκινα βαμμένα – σε κάθε τοίχο κυλάει φρέσκο αίμα
στα μάτια σου καθρεφτίζεται η φωτιά – μια γη καμένη που πλέον μοιάζει ραγιά
παντού κλάματα ουρλιαχτά και κίνδυνος – ο κόσμος μας αφάνταστα επικίνδυνος
τη μητέρα σου να κλαίει με λυγμούς – ψάχνοντας το σθένος να σου εξηγήσει
πως ο μπαμπάς έφυγε στους ουρανούς – για την πατρίδα του έπρεπε να πολεμήσει
αναρωτιέσαι αν καταφέρεις να γλιτώσεις – αν προλάβεις να ζήσεις και να επιβιώσεις

 

                                                        γιατί αυτό είναι η  προσφυγιά                                                          

μία μάνα ντυμένη στα μαύρα

                                                             που θάβει τα δικά της παιδιά                                                                 σε χώμα ξένο, κάπου αλάργα

 Ψευδώνυμο : Ανήλια

Εβελίνα Καμπούρη